مرگ تدریجی

. آسمان سربی رنگ

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ                       می پرد مرغ نگاهم تا دور

 وای ، باران باران                 پر مرغان نگاهم را شست                   خواب رؤيای فراموشيهاست خواب را دريابم           كه در آن دولت خاموشيهاست                  

  من شكوفايی گلهای اميدم را در رؤياها می بينم و ندايی كه به من می گويد : ”گر چه شب تاريک است دل قوی دار ، سحر نزديک است 

دوش ديوانه شدم عشق مرا ديد و بگفت آمدم جامه مدر

 هيچ مگو گفتم اي عشق من از چيز دگر ميترسم گفت آن چيز دگر نيست دگر هيچ مگو